Manastir Mileševa

Manastir Mileševa je kulturno dobro od izuzetnog značaja i kroz vekove jedno od najvažnijih duhovnih središta srpskog naroda. Kao svoju grobnu crkvu, kralj Vladislav Nemanjić Mileševu je podigao krajem druge decenije XIII veka i posvetio je Vaznesenju Gospodnjem. Zidana je u raškom stilu, po ugledu na  ranije vladarske zadužbine – Žiču i Studenicu. Oslikavanje  hrama završeno je do 1228. godine, a freske Mileševe spadaju u red najlepših ostvarenja u srpskom srednjovekovnom slikarstvu. Svakako, najpoznatija među njima je „Beli anđeo“, koja je deo kompozicije Mironosice na Hristovom grobu i koja se u srpskom narodu ukorenila kao simbol nade i spasenja. Godine 1235. kralj Vladislav je mileševskoj crkvi dozidao još jednu pripratu da bi u nju 1237. godine preneo mošti svog strica – Svetog Save, koje su do tada bile pohranjene u Trnovu (Bugarska). Ovaj sveti čin je još više podigao ugled manastira, ali mu je i doneo brojna stradanja i paljenja tokom perioda turske okupacije. Ipak, crkveni i prosvetni život Mileševe nikada se nije ugasio, a najvažnija obnova manastira desila se šezdesetih godina XIX veka. Burna istorija manastira i zub vremena ostavili su svoje tragove na zidinama i freskama Mileševe. Međutim, nisu mu umanjili značaj, unikatnost, veličanstvenu lepotu, kao ni spokoj i divljenje koje manastir budi u svakom posetiocu.