U Ršumovom rodnom Ljubišu..

O tome kako je nastao naziv sela Ljubiš, govori jedna legenda o zabranjenoj ljubavi. Prema legendi, dvoje mladih koji su se mnogo voleli, Milan iz Ljubiša i Jelena sa ljubiške Previje, želeli su da se venčaju i uživaju u svojoj ljubavi. Međutim, kako se zlo nikada ne dosađujte, sudbina je učinila da njihova ljubav postane zabranjena.

Jelena je bila iz siromašne porodice i nije imala miraz, dok je Milanov otac bio veoma poznat kovač i najimućniji čovek u selu. On, kao najmoćniji čovek u tom trenutku nije dozvolio njihov brak. Od prevelike tuge, Milan se propio i napustio kovački zanat i zauvek otišao iz sela. Jelena je slomljena zbog zabranjene ljubavi odlučila da se nikada neće udavati, i tako je ostatak života provela sama daleko od svih čuvajući stado ovaca na obližnjim brdima. Zato, kao uspomena na zabranjenu ljubav dvoje mladih, selo je nazvano Ljubiš.

Selo Ljubiš se prostire na 840 metara nadmorske visine, i čini jedno od najlepših mesta koje možete obići na Zlatiboru. Od samog centra Zlatibora udaljen je 25 kilometara i takođe je jedan od većih zlatiborskih sela. Selo je bogato raznim vrstama lekovitog bilja, pečuraka, šumskog voća. Reka koja protiče kroz selo naziva se Ljubišnica i na njoj su izgrađeni ribnjaci.

Znamo da je Mačkat poznat po pršuti, upravo je tako selo Ljubiš čuveno po pastrmki. Ljubiška pastrmka je vrsta kalifornijske pastrmke, koja je proslavila ovo selo. Sam značaj pastrmke za ovo selo se najbolje vidi po tome da se u selu svakog leta održava manifestacija “Dani ljubiške pastrmke”, koja privlači veliki broj posetilaca. Tradicionalni način pripreme i poseban ukus ove pastrmke, predstavlja vrhunski kulinarski doživljaj.

Pored velikih vojskovođa, ratnika i akademika, Ljubiš je takođe rodno mesto našeg poznatog pesnika Ljubivoja Ršumovića, koji ga je opisivao u svojim stihovima. Ršumović je rođen u Ljubišu 3. jula 1939. godine. Tu se školovao, zatim u Čajetini, Užicu i Beogradu. Još kao osnovac je počeo sa pisanjem u Ljubišu. Tako da ovo selo ima bogatu istoriju i zaista ima čime da se pohvali.

Zbog ogromne površine koja je prekrivena borovom šumom, ovo selo je poznato i kao carstvo crnog bora. Koliko su Ljubišani ponosni na svoje crne borove, najbolje se može videti iz stihova popularnog Ršuma:

„Za sve svetsko zlato,

(Ko bre zlato šiša!)

ne bih dao borove

iz rodnog Ljubiša“

Razvoj moderne hidrotehnike – Miladin Pećinar

Miladin Pećinar je rođen 17. marta 1893. godine u zlatiborskom selu Ljubišu, u seoskoj porodici. Roditelji su mu bili zemljoradnici. Kada je 1900. godine otvorena osnovna škola u selu Ljubišu, Pećinar je bio u prvoj generaciji i bio je među boljim đacima. U jesen 1904. godine upisao se u gimnaziju u Užicu, gde se školovao sa još dve sestre. Pred kraj gimnazijskog školovanja, posle pogibije oca, pretežno se sam izdržavao spremajući druge đake, i pored toga je još pomagao svojim sestrama. Maturirao je juna 1912. godine, i sa još dvojicom svojih drugova je bio oslobođen usmenih ispita.

Nakon završetka gimnazije upisao se na Građevinski odsek Tehničkog fakluteta. Njegovo školovanje su prekinuli ratovi. Prvi svetski rat u kojem je učestvovao kao jedan od 1300 kaplara Skopske đačke čete. Na Solunskom frontu 1917. godine je bio teško ranjen gde je posle rata unapređen u čin rezervnog pešadijskog majora i kao takav je preuzet u JNA posle Drugog svetskog rata.

Svoje studije je nastavio nakon završetka rata, prvo na Primenjenoj školi za građevinske inženjere u Rimu, a zatim na Građevinskom odseku Tehničkog fakulteta u Beogradu. Studije je završio krajem decembra 1921. godine i time je stekao zvanje građevinskog inženjera.

Po diplomiranju, prvih nekoliko godina radio je u Ministarstvu građevina u Generalnoj direkciji voda. Po želji Ministarstva prelazi u Društvo za građenje železnica i pristaništa, koje je trebalo da izgradi prugu Beograd-Bar. Tu ostaje samo dve godine, jer je shvatio da je u tadašnjim uslovima nerazvijene i ratom opustošene zemlje to bilo neizvodljivo. Tada polaže stručni ispit i, kao ovlašćeni inženjer, 1925. godine osniva svoj biro za projektovanje građevina na vodi. Biro je vodio skoro 20 godina, sve do 31. decembra 1944. godine.

U to vreme dok je vodio biro, nekoliko godina je bio potpredsednik Udruženja jugoslovenskih inženjera i arhitekti. Izabran je za redovnog profesora 1951. godine na Katedri za hidrotehniku na istom fakultetu, i tu je radio sve do penzionisanja 1963. godine.

Takođe, izabran je za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti 1963. godine. Pećinar je umro 5. juna 1973. godine u Beogradu, a po svojoj želji je sahranjen u rodnom selu Ljubišu na Zlatiboru. Njegovi naučni i stručni radovi pokrivaju skoro sve grane i naučne discipline hidrotehnike. U svakoj od tih disciplina dao je vrlo vredna i značajna ostvarenja, u kojima je, pored najvišeg inženjerskog kvaliteta, ispoljio inventivnost, studiozan karakter i duh naučnog stvaralaštva. Kao profesor na Građevinskom fakultetu u Beogradu, svoje znanje i bogato iskustvo je nesebično prenosio svojim studentima.

Akademik Miladin M. Pećinar bio je više nego uman inženjer. Njegov uspeh u stvaranju hidrotehničkih objekata kao delo inženjera, a posebno stručnih kadrova kao delo nastavnika, i kao savetnika u ustanovama, doneli su našoj zemlji značajne rezultate. Svakako je u Srbiji, a delom u celoj bivšoj Jugoslaviji, najzasluženija ličnost za razvoj moderne hidrotehnike kod nas.